Η δασκάλα είπε στους μαθητές της την εξής ιστορία..
«Ας υποθέσουμε, αγαπητά μου παιδιά, πως η ψυχή του ανθρώπου είναι σαν ένα λιβάδι χωρισμένο στη μέση. Το λιβάδι έχει μια βρύση με δυο λάστιχα. Το ένα λάστιχο πάει στο ένα λιβάδι, όπου εκεί φυτρώνουν λουλούδια, και το άλλο λάστιχο πάει στο άλλο λιβάδι, που φυτρώνουν αγκάθια. Κάθε φορά που ανοίγει κάποιος τη βρύση μπορεί να ποτίσειςμόνο ένα λιβάδι».
Δεν πρόλαβε καν να τελειώσει την φράση, όταν ένα παιδί της απάντησε..
«Αγκάθια;; Δεν είναι καλά τα αγκάθια, κυρία, πρέπει να τα βγάλουμε».
Οι συμμαθητές του συμφώνησαν και η δασκάλα με την απορία ζωγραφισμένη στο βλέμμα τους, τους ζήτησε να της προτείνουν μια λύση για να πάψουν να υπάρχουν πια αγκάθια.
Η απάντηση δεν άργησε να έρθει .
«Θα τα ξεριζώσουμε» απάντησε ένας άλλος μαθητής με χαμόγελο.
«Μα τα αγκάθια θα τρυπήσουν τα χέρια σας και θα τα ματώσουν» απάντησε η κυρία με στενάχωρη φωνή.
Όλοι οι μαθητές σκέφτηκαν πως έχει δίκαιο, σιώπησαν και άρχισαν να σκέφτονται μια διαφορετική λύση. Για μέρες ολόκληρες η κυρία τους είχε αφήσει να σκεφτούν το πρόβλημα αυτό μέχρι που τα παιδιά ζήτησαν από την κυρία να τους δώσει τη λύση.
«Αν βγάλετε τα αγκάθια, τα χέρια σας θα πληγωθούν, μπορείτε όμως να πάψετε να τα ποτίζετε. Ξεχάσατε τη βρύση, καλά μου παιδιά, τους αποκρίθηκε. Αν ποτίσετε τα λουλούδια, τα αγκάθια σας αμέσως θα μαραθούν και τα λουλούδια θα γίνουν τόσα πολλά που θα γεμίσουν και τα δυο λιβάδια. Υπάρχουν δυο δρόμοι, είτε να ξεριζώσετε τα αγκάθια είτε να ποτίσετε τα λουλούδια. Κανείς δεν είναι λάθος, εσείς θα επιλέξετε αρκεί ο στόχος σας να είναι πάντα ο ίδιος..να μην υπάρχουν αγκάθια».
Ξεπρόβαλαν στην τάξη ξαφνικά τόσο χαμόγελα, όσα και τα πρόσωπα των παιδιών και ένα ακόμη, εκείνο της κυρίας τους.
Έτσι και στο .. ποδόσφαιρο. Στο άθλημα αυτό υπάρχουν η κόκκινη, η κίτρινη και η μπλε κάρτα. Η μπλε, που είναι λίγο, άγνωστη είναι για να επιβραβεύει ο διαιτητής τη συμπεριφορά ενός παίκτη. Συνήθως, χρησιμοποιεί την κίτρινη και την κόκκινη, διότι έτσι συμβάλλει αποφασιστικά στην εφαρμογή των κανόνων του "Fair Play"με όσο το δυνατόν ακριβή εφαρμογή των κανόνων με πνεύμα ισοτιμίας.
Η μπλε κάρτα κάνει τους παίκτες πρότυπο αθλητικής παιδείας και ήθους.
Υπάρχουν κι εδώ δυο δρόμοι, να δίνεις κόκκινες κάρτες για να μάθουν ότι το άδικο τους στερεί πράγματα (φεύγουν από τον αγώνα) ή να τους επιβραβεύεις για να μάθουν ότι το δίκαιο τους προσφέρει αναγνώριση και εκτίμηση.
Κανένας δρόμος δεν είναι σωστός ή λάθος, αρκεί να έχουν και οι δυο τον ίδιο στόχο, να δουν εν τέλει, ποια είναι η καλή συμπεριφορά και γιατί είναι όντως καλή και δίκαιη.
Βέβαια, στην ειδική αγωγή προτιμάται ο δεύτερος τρόπος. Ξέρετε ο πρώτος κρύβει τον εξής κίνδυνο: αν σου πω ότι το κάνεις λάθος, ξέρεις τι να αποφύγεις αλλά δεν ξέρεις πάντα ποιο είναι το σωστό για να το παλέψεις.
Έτσι, μπορώ να σε επιβραβεύσω για το δίκαιο και να θες να πράξεις αυτό πάλι. Να σε κάνω καλύτερο μέσα από τα καλά που έχεις. Από τα θετικά σου να δουλέψω τα αρνητικά σου, γιατί έτσι χωρίς να σε πονέσω για τα λάθη σου, σε οδηγώ στο σωστό και δίκαιο.
Η επιλογή είναι δική σας, όμως να θυμάστε πάντα να έχετε τον ίδιο στόχο, το δίκαιο να βασιλεύει στην καρδιά σας, τα λουλούδια σας να είναι πιο πολλά. Και να βλέπετε το λιβάδι σας όχι σας δικό σας λιβάδι μόνο, αλλά σαν λιβάδι ολόκληρης της κοινωνίας.
Για να γίνεις καλός, μην πάψεις να είσαι «κακός», απλά προσπάθησε να είσαι καλύτερος. Άλλωστε, όπως λέει ένα στιχάκι.. στους «εχθρούς» δίνουμε τριαντάφυλλα για να μάθουν να έρχονται κοντά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου